Yalnızlığın tarifini yapan bir aşktı benim seni sevmem. Faklı pencerelerden dünyaya bakarkende sevilebileceğini öğreten bir aşktı. Oysa aynı pencerelerden dünyaya bakma şansımızın olmadığı en basiti ile en modası ile imkansız bir aşktı. Tesadüfler neticesi tanımıştım bu kara sevdayı
. Yoktu bizim lügatımızda kadere isyan. Bu aşk kaderdi, olması gerekiyormuş ki oldu. Seni benim sevmem gerekiyormuş ki seni çok sevdim.
Oysa biz o kadar farklıydık ki, birimiz siyah ise ötekimiz beyazdı. Birimiz ne kada tatlı ise öbürü okadar acı. Hayallerimiz farklıydı belkide bu en normaliydi.
Hani derler acısız aşk olmaz, bilmiyorum doğrusu buydu belki. Hani acısı ile tatlısı ile olsa neyse diyecek insanda. Hepte acı olmazdı ki. Ama kader işte, alın yazımızda varmış böyle bir sevda. Tüm fakları görerek sevdim, tamam başlarda biraz kördüm.
Ne dinine nede diline baktım fakat geçtikçe zaman duvarlar çıkıyordu karşıma. Başlarda hemen aşıyordum duvarları zor gelmiyordu hiçbir engel fakat…
Ve anlıyordum ki asıl kader sensiz bir hayat.
Üzerimde eski bir esvap, karla karışık yağmurda ıslanmışım sırılsıklam. Soğuk rüzgarda böğrüme böğrüme vurmakta. Dudaklarım morarmış, ellerim çatlamış.
Çatlaklardan sızan kanlarım donmuş. Bir mum bulmuşum yağan kar ve yağmura inat yanan, adına da umut demişim. Titrek yanan umut ışığına umut bağlamış bir ruh halindeyim.